بسم الله الرحمن الرحیم

انسان تا زمانی که مسیر کمال را می رود و در  راه است و تا کامل نشده؛ عیب دیگران را به چشم می بیند و از

آنان ایراد می گیرد ، اما وقتی در این سیر به کمال رسید و عقلش رشد کرد و به کمال عقلانی رسید ؛

دیگر اشتباهات دیگران را عیب تلقی نمی کند و خود را برتر از دیگران نمی بیند ؛ بلکه نقص را در دیگران ادراک

می کند یعنی می یابد که این نقص را خودش دارد و دیگری هم این نقص را بیشتر یا کمتر از او دارد . چون زشتی

ها و نقص های خود را ادراک کرده و به اینجا رسیده و دریافته که نه خود و نه دیگران معصوم نیستند و

هر کس ممکن است در هر رتبه ای که هست ، مرتکب خطا و اشتباه شود ؛ چون انسان جایز الخطاست و

خداوند هم همیشه غفور و رحیم است .

 پس انسان تا وقتی به بینش و بصیرت دل نرسیده ، دائم از دیگران ایراد می گیرد و خود را بهتر از دیگران می بیند ، چون خودش هنوز به کمال عقلی نرسیده و نقص های خود را نمی بیند ؛  

و شیطان برروی نقص های او  پرده انداخته  و او را به چند تا عبادت صوری و اعتباری مشغول کرده و او دلش به

این خوش است و ...از خود و عملکرد خود و از خویشتن راضی است و به بطن عبادات نرسیده که باطن و خراب

کاری های خود را ببیند ؛ چون کسی که به درون و بطن خود نظر کند و به عیوب خود بپردازد ؛ وقت سرکشی کردن به عیوب دیگران را پیدا نمی کند . 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: